Μαρία ΚαρχιλάκηΌ,τι συνέβη στο Γούλγουιτς του Λονδίνου είναι δίχως προηγούμενο. Ένας στρατιώτης αποκεφαλίζεται στη μέση του δρόμου. Αυτοί που το έκαναν στο όνομα του Αλλάχ, όχι μόνο δεν τρέχουν να εξαφανιστούν αλλά αποζητούν τη δημοσιότητα και περιμένουν την αστυνομία. Τρεις γυναίκες περνούν, δήθεν ατάραχες, ξυστά από το δράστη με τα ματωμένα χέρια, το μπαλτά και το μαχαίρι κι όπου φύγει-φύγει. Κάποιοι άλλοι προσπαθούν, μάταια βέβαια, να προσφέρουν βοήθεια στο σφαγμένο στρατιώτη. Κι όλος αυτός ο φρικώδης σουρεαλισμός αποτυπώνεται στο βίντεο που τραβάει με το κινητό του ένας από τους παρευρισκόμενους.
Ό,τι συνέβη, λοιπόν, στο Γούλγουιτς είναι δίχως προηγούμενο. Εκτός από το εξής: οι δράστες -όπως και τα αδέλφια Τσερνάεφ που αιματοκύλισαν πρόσφατα το μαραθώνιο της Βοστώνης- είναι “μοναχικοί λύκοι”. Δηλαδή, υιοθετούν μεν κι εφαρμόζουν πρακτικές τρομοκρατίας στο όνομα κάποιου σκοπού, αλλά μετά από δική τους απόφαση. Δίχως να παίρνουν εντολές από τρομοκρατικά δίκτυα. “Αόρατοι” συνεπώς, και θανάσιμα επικίνδυνοι. “Μοναχικός λύκος” ήταν κι o Παρβίζ Καν από το Μπέρμιγχαμ. ‘Ηθελε κι εκείνος ν’ αποκεφαλίσει, επίσης στο όνομα του Ισλάμ, βρετανό στρατιώτη αλλά τον πρόλαβε η αντιτρομοκρατική τo 2007. Μάλιστα είχε κάνει ολόκληρο σχεδιασμό για τον τρόπο που θα δημοσιοποιούσε την πράξη του. Αντίθετα, οι δράστες του Γούλγουιτς δεν μπήκαν καν στον κόπο να προβληματιστούν για την “επικοινωνία”. Τα έκαναν όλα μέρα μεσημέρι κι άφησαν, στη συνέχεια, κινητά τηλέφωνα και σόσιαλ μίντια να κάνουν τη δική τους δουλειά στο ίντερνετ. Στο διαδίκτυο, πιθανότατα, οφείλουν και την εκπαίδευσή τους. Κι αν όχι όλη -ένα κομμάτι της. Όπως, ενδεχομένως, και τη ριζοσπαστικοποίησή τους. Διότι, ό,τι έκαναν, όπως το έκαναν, δείχνει καρμπόν από το ιντερνετικό περιοδικό της Αλ Κάιντα. Το λένε inspire, εμπνέω δηλαδή. Συνολικά έχουν κυκλοφορήσει 10 τεύχη.
Η φωτογραφία και το κείμενο δίπλα είναι από το τελευταίο τεύχος του inspire που κυκλοφόρησε το Μάρτιο. Ανοιχτή πρόσκληση στους πιστούς να γίνουν “μοναχικοί λύκοι”.”Είναι μια ιδέα εύκολη και απλή“, γράφει. “Κάθε μουσουλμάνος που ζει στη χώρα των εχθρών απίστων μπορεί να το κάνει. Έχει μεγάλο αντίκτυπο και γίνεται με πολλούς τρόπους και μέσα. Μ’ ένα πακέτο σπίρτα, για παράδειγμα. Υπάρχουν παντού. Τα αποτελέσματα αυτών των επιχειρήσεων είναι καταστροφικά και γονατίζουν τον εχθρό… Καλούμε όλους τους Μουσουλμάνους που βρίσκονται στη Δύση και ειδικότερα όσοι είναι στις ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Δανία, Νορβηγία και Ιταλία ν’ αγκαλιάσουν αυτή τη νέα τακτική“.
Ξεφυλλίζοντάς το βρίσκεις πως να βάζεις φωτιά σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, πως να προκαλείς τροχαία αλλά και πως να πεθαίνεις γενναία: “και με το σπαθί να μην πεθάνεις, θα πεθάνεις αλλιώς. Υπάρχουν πολλοί τρόποι αλλά ο θάνατος είναι ένας. Δοθέντος ότι δεν υπάρχει διαφυγή από το θάνατο είναι αδυναμία να πεθάνεις με δειλό τρόπο“.
Οι τζιχαντιστές πλειοψηφούν στους μοναχικούς λύκους αλλά δεν μονοπωλούν αυτόν τον τρόπο δράσης. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις μη τζιχαντιστών είναι οι
Μπαρούχ Γκολντστάιν: σκληροπυρηνικός εβραίος, εισβάλλει το 1994 στο Τέμενος του Τάφου των Πατριαρχών στη Χεβρώνα, ανοίγει πυρ και σκοτώνει 29 μουσουλμάνους προσκυνητές.
‘Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ: νορβηγός ακροδεξιός, σκοτώνει το 2011 77 ανθρώπους στο Όσλο και το νησί Ουτόγια που γινόταν το συνέδριο της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος.
Τεντ Καζίνσκι: γνωστός και ως “Unabomber”, αμερικανός καθηγητής πανεπιστημίου, ο οποίος σταδιακά μεταμορφώνεται σε τιμωρό του τεχνολογικού πολιτισμού. Από το 1978 μέχρι το 1996 οι επιστολές – βόμβες που στέλνει σκοτώνουν 3 και ακρωτηριάζουν δεκάδες σε ολόκληρη την Αμερική.
Τίμοθι Μακ Βέι: αμερικανός ακροδεξιός, βετεράνος του Πολέμου στον Κόλπο, ανατινάζει το 1995 κτήριο που στεγάζει κρατικές υπηρεσίες στην Οκλαχόμα για να εκδικηθεί την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση των ΗΠΑ. 168 άνθρωποι, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά, χάνουν τη ζωή τους και περίπου 700 τραυματίζονται. Εκτελέστηκε στις 11 Ιουλίου του 2001.
Dispatches