Πληρώνουν έκτακτη εισφορά οι πεθαμένοι; Τι ντροπή!

«Προϋπολογισμός {…} για το 2012 – Τα ξέρουμε τα προβλήματα, αλλά πού είναι ένας ηγέτης σαν τον {…} να χαράξει πορεία»;
Συνηθισμένη φράση -ναι. Μόνο που, αυτή τη φορά, δεν τη λέει ένας ΑΠΟ μας αλλά ένας ΣΑΝ κι εμάς από μια χώρα περίπου ΣΑΝ και τη δική μας.
Στα πρώτα αποσιωπητικά, λοιπόν, μπαίνει το «Πορτογαλίας», στα δεύτερα ο «Βάσκο ντα Γκάμα» και μετά, ο Vitor, ο Πορτογάλος φίλος που τα γράφει όλα αυτά στο μπλογκ του, αρχίζει τις συγκρίσεις, κατακεραυνώνοντας, στο σύντομο ποστ του, τον πρωθυπουργό Κοέλιο: ότι στερείται οράματος, πως τα μόνα που ξέρει είναι να κλαίγεται και να φορολογεί, πως έχει ξεχάσει την ανάπτυξη και πως, εντέλει, «σκοτώνει την οικονομία». (Εδώ και το link, το συγκεκριμένο ποστ, μάλιστα, είναι στα αγγλικά)
Πράγματι, ο προϋπολογισμός του ’12 είναι ΚΑΙ για τους Πορτογάλους εφιαλτικός: κόβονται 13^ος και 14^ος μισθός στους δημόσιους υπαλλήλους που παίρνουν πάνω από 1000 ευρώ, μειώνονται σημαντικά οι φοροαπαλλαγές, ενώ μπαίνουν έκτακτοι φόροι στα εισοδήματα, αυξάνεται σε βασικά είδη ο ΦΠΑ όπως και οι ώρες εργασίας, αργίες καταργούνται. Κι όμως… Όσο κι αν μας συναγωνίζεται σε σκληρά μέτρα η Λισαβόνα, δεν υπάρχει περίπτωση να μας ξεπεράσει αφ’ ης στιγμής είναι απολύτως δικιά μας η εξοργιστικά ηλίθια «πατέντα» να πληρώνουν εισφορά αλληλεγγύης οι πεθαμένοι! Να πληρώνουν, δηλαδή, οι αποδημήσαντες έναν έκτακτο φόρο με αναδρομική ισχύ επειδή δεν πέθαναν… εγκαίρως! Ηλίθιο είπα; Πανηλίθιο σημειώστε κι εξευτελιστικό κι απρεπές και προσβλητικό κι ανέντιμο. Κι αν ζούσε η θειά μου, ως αντίκλητος της οποίας έλαβα προ μηνός τη σχετική ειδοποίηση, στα παραπάνω λεγόμενα προσθέστε και την ανοιχτή παλάμη που την είχε εύκολη η μακαρίτισσα.

Προβληματίστηκα αν πρέπει να δημοσιοποιήσω κάτι τόσο προσωπικό. Αποφάσισα να το κάνω, διότι, παρότι έχουν περάσει τόσες μέρες από τότε που έλαβα την εκκαθάριση και βεβαίως την εξόφλησα, τα αρχικά συναισθήματα δεν υποχωρούν. Αντίθετα -φουντώνουν. Δεν ήταν πολλά τα χρήματα, 68 ευρώ. Όμως, ένοιωσα κι εξακολουθώ να νιώθω ότι με προσβάλλουν. Όπως κι εκείνη. Ότι μ’ εξευτελίζουν. Επίσης όπως κι εκείνη. Ότι μου βγάζουν τη γλώσσα. Όπως και σ’ εκείνη. Ότι με υποτιμούν και δε με λογαριάζουν. Όπως κι εκείνη. Ε, ας το διάολο! Δε θέλω να μου συμπεριφέρονται έτσι, ούτε και το αξίζω. Όπως δεν το αξίζουν τόσοι κι άλλοι τόσοι συνάνθρωποί μας που μια σειρά από παράλογα μέτρα τους κάνουν να υποφέρουν τώρα, δίχως δουλειά ή με ανεπαρκές εισόδημα, με δάνεια, μικρά παιδιά, με…με…με… Δεν ξέρω για τις άλλες πόλεις, αλλά η Αθήνα μετατρέπεται σε θηριοτροφείο και ζούγκλα. Δεν ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον, βράζουμε και κοχλάζουμε, διαλύεται το κοινωνικό κεφάλαιο, το μόνο που λείπει είναι η σπίθα για το μεγάλο μπαμ. Φοβάμαι, ότι, όπως πάει το πράγμα, δεν θ’ αργήσει. Τίποτα δε λειτουργεί σ’ αυτή τη χώρα. Όλα στον αυτόματο είναι…
Κάποιος να χαράξει πορεία υπάρχει; Κι ας μην είναι ο Βάσκο ντα Γκάμα… Υπάρχει κανείς;

πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ