• Search
λοκντάουν

Λοκντάουν: Αναζητώντας διέξοδο στον αθλητισμό

Ένα ρεπορτάζ της Ελεάνας Απειρανθίτη για τη στροφή ολοένα και περισσότερων ανθρώπων στα σπορ αναζητώντας εκγύμναση, εκτόνωση, διέξοδο.

Εκτός από ελάχιστα δευτερόλεπτα που σταματά για να πιει νερό, ο Αιμίλιος Ραΐσης τρέχει ακατάπαυστα μέσα στο γήπεδο του μπιτς βόλεϊ σε όλη τη διάρκεια της 45λεπτης προπόνησής του. Με το τέλος της, ο νεαρός ιδιωτικός υπάλληλος είναι μεν εξαντλημένος αλλά και ενθουσιασμένος ταυτόχρονα. “Είμαι χαρούμενος”, λέει, που το μπιτς βόλεϊ “ξαναμπήκε στην καθημερινότητά μου. Δεν χρειάζεται να ψάχνω εναλλακτικούς τρόπους να αθλούμαι, το οποίο, εντάξει, δεν είναι τόσο άσχημο, αλλά σίγουρα το να έχεις έναν χώρο να αθλείσαι είναι πολλές φορές καλύτερο. Χίλιες φορές καλύτερο”.

Το μπιτς βόλεϊ άνοιξε στις 23 Μαρτίου, μετά από πεντάμηνο λοκντάουν λόγω του δεύτερου κύματος της πανδημίας του κορωνοϊού. Ακολουθεί αυστηρότερα υγειονομικά πρωτόκολλα από τα αθλήματα που παρέμειναν ανοιχτά. Είναι, για παράδειγμα, υποχρεωτικός ο εβδομαδιαίος προληπτικός έλεγχος αθλητών και αθλούμενων για COVID-19 με τεστ αντιγόνου.

Λοκντάουν: Δυο μέτρα και δυο σταθμά

Ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης, προπονητής μπιτς βόλεϊ και ιδιοκτήτης της Triantafyllidis Beach Arena -της εγκαταστάσης όπου ο Ραΐσης αθλείται- λέει ότι οι Αρχές δεν θα έπρεπε να είχαν κλείσει το μπιτς βόλεϊ και κάνει λόγο για “δυο μέτρα και δυο σταθμά”. Παρότι το μπιτς τένις είναι παρόμοιο με το μπιτς βόλεϊ και περιλαμβάνει ίδιο αριθμό παικτών “ουδέποτε έκλεισε στη διάρκεια του δεύτερου λοκντάουν και πολύ σωστά”, λέει. “Ας αφήσουμε το παρελθόν κι ας πάμε στο μέλλον. Από δω και πέρα δεν πρέπει να ξανακλείσει ποτέ με οποιαδήποτε συνθήκη”, τονίζει με έμφαση.

Ο Τριανταφυλλίδης κατάφερε να κρατήσει την επιχείρησή του ανοιχτή τους μήνες του δεύτερου λοκντάουν διαμορφώνοντας τα γήπεδα του αθλητικού του κέντρου αποκλειστικά για χρήση μπιτς τένις. Ως αποτέλεσμα, πολλοί από τους αθλούμενους στην εγκατάστασή του στράφηκαν στο μπιτς τένις έτσι ώστε να συνεχίσουν να εξασκούνται. Χαρακτηριστική περίπτωση, η ακτινολόγος Θεοδώρα Τρέκλα. “Κατ’ αρχήν με τον αθλητισμό θωρακίζεις τον οργανισμό σου πρώτα απ’ όλα. Δηλαδή δημιουργεί πολύ καλή φυσική κατάσταση ο αθλητισμός. Η λύση σε όλες τις ιώσεις, σε όλες τις γρίπες, σε όλες τις ασθένειες είναι να έχεις καλή φυσική κατάσταση”, λέει.

Ο αθλητισμός προσφέρει διέξοδο

Είναι γεγονός ότι δεν είναι εύκολη η άθληση όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο. Ωστόσο, παρά τα εμπόδια, παρά τις δυσκολίες, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται στα σπορ, αναζητώντας εκγύμναση, εκτόνωση, διέξοδο.

Η δασκάλα Έφη Θάνου ξεκίνησε το τένις τον περασμένο Σεπτέμβρη. Μαζί με τη φίλη και συνάδελφό της Αναστασία Βρυώνη, κάνουν μαθήματα δύο φορές την εβδομάδα στον Όμιλο Αντισφαίρισης Χολαργού. “Η φίλη μου με παρέσυρε”, λέει. “Το τένις ήταν από τα λίγα αθλήματα που μπορούσες να εξασκήσεις σε ελεύθερο χώρο, ανοιχτό, οπότε ήταν μια πολύ καλή διέξοδος”.

Πράγματι, σε αντίθεση με το μπιτς βόλεϊ που ανοιγοκλείνει, το τένις έκλεισε μόνο μια φορά. “Έμεινε κλειστό απ’ όλο το διάστημα της καραντίνας έξι εβδομάδες, 13 Μαρτίου με 5 Μαΐου”, σημειώνει ο προπονητής της Θάνου, Δημήτρης Ρήγας. Κατά συνέπεια, συνεχίζει, ως ένα από τα αθλήματα που επηρεάστηκαν λιγότερο από την πανδημία, έχει μεγάλη ζήτηση μεταξύ των ερασιτεχνών αθλητών. “Εύχομαι ένα 40 με 50% του κόσμου αυτού να μείνει και στο τένις, όχι να είναι ήρθανε, παίξανε, δοκιμάσανε το τένις τι είναι και μετά φεύγουνε και κάνουν κάτι άλλο”, καταλήγει.

Από την πλευρά της, η Θάνου λέει ότι όχι μόνο θα συνεχίσει το τένις, αλλά “θα γίνει τρόπος ζωής”.

Υπάρχει, ωστόσο, ένας διπλός περιορισμός ο οποίος ισχύει οριζόντια για όλον τον ερασιτεχνικό αθλητισμό ασχέτως επιμέρους πρωτοκόλλων. Ούτε εκτός ορίων του δήμου σου μπορείς να αθληθείς τις καθημερινές ούτε να πας στο σημείο της άθλησης με το αυτοκίνητο. Επιτρέπεται μόνο περπατώντας ή με το ποδήλατο. “Περιττό θα το έλεγα τη στιγμή που δεν υπάρχει, δεν φεύγει από τον ένα δήμο και πάει στον άλλο, γιατί τα γήπεδα δεν είναι κάτω από το σπίτι του κάθε αθλούμενου”, λέει ο Δημήτρης Ρήγας, ενώ η Έφη Θάνου τονίζει ότι “και σε διπλανό δήμο να μένεις, η μετακίνηση είναι πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο, δεν δημιουργείς κανένα θέμα”. Καταλήγει λέγοντας ότι “με δεδομένο πλέον ότι δεν υπάρχει και κίνηση στους δρόμους, σ’ αυτούς τους δρόμους που ερχόμαστε εδώ, δεν το καταλαβαίνω, δεν ξέρω για ποιο λόγο το κάνανε”.

Υπομονή, αλλά…

Οι περιορισμοί στον τρόπο και το μέσο μετακίνησης, τα διαφορετικά υγειονομικά πρωτόκολλα, με άλλα λόγια οι δυσκολίες που συναντούν οι αθλούμενοι, δεν είναι παρά ένα κομμάτι της μεγάλης εικόνας που αντανακλά τον τρόπο της ζωής μας πάνω από ένα χρόνο τώρα. Χρειάζεται υπομονή. Μόνο που κάθε μέρα που περνά πλέον τα αποθέματα που έχουν οι άνθρωποι λιγοστεύουν όλο και πιο πολύ.

Written by
Dispatches
View all articles
Written by Dispatches

Dispatches