DispatchesA Private War -άλλως, ένας προσωπικός πόλεμος- είναι ο τίτλος της ταινίας του Matthew Heineman για τη ζωή της σπουδαίας πολεμικής ανταποκρίτριας Marie Colvin, η οποία σκοτώθηκε το 2012 στη Χομς της Συρίας.
Matthew Heineman
“Iσοδυναμεί με φόρο τιμής στη Μαρί αλλά και την ίδια τη δημοσιογραφία”, λέει ο Heineman για το A Private War, την πρώτη του κινηματογραφική ταινία. Ντοκιμαντερίστας επί χρόνια, απέκτησε φήμη με το City of Ghosts (2017 – για τον αγώνα των ακτιβιστών της Raqqa is Being Slaughtered Silently να δημοσιοποιήσουν τα εγκλήματα του ISIS στη Συρία) και το προταθέν για Όσκαρ Cartel Land (2015 – για το εμπόριο ναρκωτικών στο Μεξικό), στα οποία ήρθε αντιμέτωπος με δύσκολες καταστάσεις και ριψοκινδύνεψε. Ήταν, όμως, αυτές του οι δουλειές που του έδωσαν τη δυνατότητα ‘θέασης’ μέσα στον κόσμο της Μαρί αλλά, κατά κάποιο τρόπο, και στην ίδια. Στο A Private War συνεργάστηκε με τον κορυφαίο, και αγαπημένο τού Μάρτιν Σκορτσέζε, κινηματογραφιστή, Robert Richardson, ο οποίος έχει, μεταξύ άλλων, βάλει την υπογραφή του σε ταινίες-σταθμούς, όπως Platoon, Born on the Fourth of July, JFK, The Aviator, Hugo. Για τις τρεις τελευταίες τού έχουν απονεμηθεί ισάριθμα Όσκαρ. Στο πλευρό του ο Heineman είχε και τον επί χρόνια συνεργάτη της Μαρί, φωτογράφο Paul Conroy, ο οποίος ήταν μαζί της στη Χομς και τραυματίστηκε βαριά στην ίδια επίθεση που εκείνη έχασε τη ζωή της. Ήταν καθημερινά στα γυρίσματα, σε ρόλο συμβούλου. Στο A Private War τον υποδύεται ο Jamie Dornan.
Rosamund Pike
Τον ρόλο της Μαρί ενσαρκώνει η Βρετανίδα ηθοποιός Rosamund Pike. Όσοι έχουν ήδη δει την ταινία -η οποία έρχεται στην Ελλάδα στις 2 Νοέμβρη 2018- μιλούν για μια εξαιρετική ερμηνεία. Κατάφερε να ‘πετάξει’ το βρετανικό της αξάν και να υιοθετήσει το νεοϋορκέζικο της Μαρί. Για καιρό φορούσε τη μαύρη καλύπτρα βλέποντας και ισορροπώντας στον κόσμο με το ένα της μάτι, όπως ακριβώς η Μαρί αφότου έχασε το αριστερό της, το 2001, σε ρεπορτάζ στη Σρι Λάνκα. Ντυνόταν όπως η Μαρί και τη μελετούσε επισταμένως βλέποντας ξανά και ξανά βιντεοσκοπημένο υλικό. “Έπρεπε να είμαι συνεχώς εκείνη, να την κουβαλώ στο σώμα και τα κόκαλά μου”.
Marie Colvin
Η Μαρί Κόλβιν ήταν, δίχως υπερβολή, μια τεράστια πολεμική ανταποκρίτρια. Πολύ πριν την σκοτώσουν στη Συρία άρχισε να πληρώνει την αφοσίωσή της σ’ αυτήν την ενδιαφέρουσα αλλά πολύ σκληρή δουλειά. Πάλευε με το PTSD (μετατραυματική αγχώδης διαταραχή), τους εφιάλτες, το αλκοόλ. Δεν την ενδιέφερε ν’ αναλύσει πολιτικά ή στρατιωτικά έναν πόλεμο. Στους ανθρώπους εστίαζε. Τις δικές τους ιστορίες έλεγε, τη βασανισμένη τους ζωή αποκάλυπτε. Το τελευταίο της ρεπορτάζ από τη Συρία ήταν για τον θάνατο ενός παιδιού. “Πίστευε, νομίζω, όπως κι εγώ, πως για να κάνεις τον κόσμο να νοιαστεί πρέπει ν’ αφηγηθείς προσωπικές ιστορίες”, λέει ο Heineman. “Πιστεύω, επίσης, ότι αυτό που τη στοίχειωνε, όπως κι εμένα, είναι -νοιάζεται ο κόσμος; Θα νοιαστεί; Αξίζει; Θα πιάσουν τόπο αυτά που λέω;”
Μαρία Καρχιλάκη
