Μαρία ΚαρχιλάκηΣτις 17 Αυγούστου 2013, δηλαδή την προτελευταία ημέρα της πιο αιματοβαμμένης εβδομάδας στη σύγχρονη ιστορία της Αιγύπτου, πεδίο μάχης στο Κάιρο ήταν το τζαμί Φάτεχ κοντά στην πλατεία Ραμσή: όργιο πυροβολισμών και δακρυγόνων, εισβολή των ειδικών δυνάμεων, συλλήψεις, χάος. Οι νεκροί από το μακελειό της Τετάρτης και τα άγρια 24ωρα που ακολούθησαν έχουν ήδη ξεπεράσει τους 800. Τα ρεπορτάζ των διεθνών ειδησεογραφικών δικτύων επικεντρώνουν στον κίνδυνο του εμφυλίου και οι κάμερες ζουμάρουν σε πρόσωπα-καθρέφτες αρνητικών συναισθημάτων. Μίσος, οργή, απόγνωση, φόβος, θλίψη, πένθος. Συναισθήματα αυτονόητα, ίσως και οικουμενικά, δεδομένης της κατάστασης -σωστά;
Λάθος.
Το ίδιο βράδυ, ο πιο διάσημος απ’ τους αιγύπτιους διάσημους τραγουδιστές, ο Αμρ Ντιάμπ, διασκέδαζε παραλήδες Έλληνες και Άραβες πελάτες του NAMMOS στη Μύκονο με αφορμή τα 10 χρόνια της λειτουργίας του. Το ίδιο βράδυ, δηλαδή, που το αίμα ήταν ακόμη νωπό στους δρόμους του Καίρου, ο πιο διάσημος απ’ τους διάσημους καλλιτέχνες στον αραβικό κόσμο, σαν να μη τρέχει κάστανο, έλεγε καψουροτράγουδα γι απελπισμένους έρωτες. Μάλιστα, δεν ήταν καν το μοναδικό θέαμα στο χώρο που εμφανίστηκε. Μοιράστηκε βλέμματα κι ενδιαφέρον με (περίπου) γυμνές, πασπαλισμένες με χρυσόσκονη, κυρίες που προωθούσαν συγκεκριμένη μάρκα σαμπάνιας. Όπως τα μοιράστηκε και με κυρίους, τέσσερις τον αριθμό, που μέσα σε χρυσά… μπανιεράκια, μετέφεραν, εν είδει επιταφίου, τη συγκεκριμένη σαμπάνια στα τραπέζια προς κατανάλωση. Δες την εικόνα: πολίτης μιας χώρας που φλέγεται, τραγουδούσε, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σε πολίτες δύσμοιρης, χρεωκοπημένης χώρας καθώς και σε πολίτες χωρών μεγάλης γεωγραφικής περιοχής που συγκλονίζεται από λογής-λογής βίαια γεγονότα οι οποίοι, επίσης, συμπεριφέρονταν σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Σουρεαλιστικό αν δεν ήταν τραγικό! Πάτα στο βελάκι κάτω αριστερά στη διαδραστική φωτογραφία για να διαβάσεις το σχετικό ρεπορτάζ του i-efimerida.
Όπως είδες, λοιπόν, η κακογουστιά του Μυκονιάτικου πάρτι βγήκε αμέσως στον «αέρα» των ελληνικών μίντια. Σ΄εκείνον των αραβικών, προπάντων των αιγυπτιακών, άργησε μερικά 24ωρα. Έστω και με καθυστέρηση, όμως, βρήκε το δρόμο της. Η δημοσιοποίηση προκάλεσε -εννοείται- σάλο. Προκάλεσε, επίσης, μεγάλη απογοήτευση αλλά και θυμό στους θαυμαστές του Ντιάμπ. Για την ασέβειά του προς στους εκατοντάδες νεκρούς, την ώρα, μάλιστα, που οι περισσότεροι συνάδελφοί του είχαν ακυρώσει, σε ένδειξη πένθους, τις εμφανίσεις τους. Αλλά και για την περιφρόνηση που έδειξε προς τα ισλαμικά ήθη.
Η Αμπίρ, αιγύπτια συνάδελφος και καλή φίλη από τον πόλεμο της Λιβύης που μου ζητά να της πω ό,τι ξέρω κι έχω διαβάσει, μου λέει πως με το που δημοσιοποιήθηκε το γεγονός καταβλήθηκε προσπάθεια να διαψευστεί. Η πλευρά του καλλιτέχνη ισχυρίστηκε ότι η εμφάνιση ακυρώθηκε, η προκαταβολή επεστράφη και πως τα βίντεο που τον εμφάνιζαν να τραγουδά σε πάρτι με γυμνές ήταν από παλαιότερη συναυλία. Φρόντισε, μάλιστα, να τα μπλοκάρει. Και το YouTube, πράγματι, τα κατέβασε. Η αλήθεια είναι ότι εξαρχής ο Ντιάμπ δεν ήθελε να πολυμαθευτεί το λάιβ της Μυκόνου. Γι αυτό και στην επίσημη ιστοσελίδα του υπήρχε όλον αυτόν τον καιρό μόνο μια λακωνική αναφορά, κι αυτή θαμμένη, με την ένδειξη «private». Ιδιωτικό, δηλαδή.
Για κακή του τύχη, όμως, τον πρόδωσε το τελευταίο του τατουάζ. Εβδομάδας και ούτε. Αν είχε γίνει μοντάζ ο πήχης του θα έπρεπε να ήταν καθαρός. Όμως, ήταν γραμμένος. Και το χειρότερο: φαινόταν στις φωτογραφίες…
Εκείνο, πάντως, που, δεν σχολιάζουν τα αραβικά μίντια -μου λέει η Αμπίρ- είναι η σημαντική παρουσία oμοεθνών του Ντιάμπ στο λάιβ του NAMMOS. Λάθος μεγάλο -συνεχίζει. Διότι η αθλιότητα δεν είναι μόνο δική του είναι και δική τους…
*ασχέτως αν τα τραγούδια του αρέσουν ή όχι, ο Αμρ Ντιάμπ θεωρείται μουσικό φαινόμενο, καθώς έχει δημιουργήσει δικό του στυλ αναμειγνύοντας δυτικούς με αραβικούς ρυθμούς. Από το δισκογραφικό του ντεμπούτο το 1983 μέχρι σήμερα έχει πουλήσει περί τα 8.000.000 άλμπουμ παγκοσμίως. Το πιο γνωστό του τραγούδι είναι το Tamally Ma’ak το οποίο έχει διασκευαστεί σε πολλές γλώσσες, ανάμεσά τους και τα ελληνικά (Λευτέρης Πανταζής).
Dispatches
