Μαρία ΚαρχιλάκηAνάμεσα στα πολλά κι ενδιαφέροντα που έχω διαβάσει αυτές τις ημέρες για τις ευρω-εκλογές, ξεχωρίζω το άρθρο του επίκουρου καθηγητή στο Kings College, Alexandre Afonso, για τη σχέση οικονομίας και ψήφου προς την ακροδεξιά με τίτλο “η ακροδεξιά ψήφος στις ευρω-εκλογές: δεν έχει να κάνει με την οικονομία, ανόητε”.
O Afonso μ’ ένα απλό γράφημα με τα εκλογικά κέρδη της ακροδεξιάς στον κάθετο άξονα και την ανεργία στον οριζόντιο, αποτυπώνει το γεγονός ότι τα ισχυρότερα ακροδεξιά κόμματα προέρχονται από χώρες της ΕΕ που οι οικονομίες τους τα πάνε σχετικά καλά. Με άλλα λόγια
η άποψη ότι η κρίση και η ανεργία τροφοδοτούν την ακροδεξιά μπορεί να είναι ελκυστική αλλά δεν επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα.
ΤΟ ΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ALEXANDRE AFONSO
Με εξαίρεση την Ελλάδα -όπου, όμως, η Χρυσή Αυγή απέχει ακόμη από το να συγκριθεί σε δύναμη με το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου του Φάρατζ, το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν, το Κόμμα του Λαού της Δανίας ή εκείνο της Ελευθερίας της Αυστρίας- η ακροδεξιά είναι ανύπαρκτη στις χώρες που υποφέρουν περισσότερο από την κρίση, δηλαδή στην Ισπανία και την Πορτογαλία.
Ένας από τους λόγους, γράφει ο Afonso, είναι αυτή καθαυτή η ατζέντα της ακροδεξιάς που δεν έχει τόσο να κάνει με την οικονομία αλλά με τη μετανάστευση, την τάξη και το νόμο. Δεν ευνοούνται, λοιπόν, τα ακροδεξιά κόμματα όταν διακύβευμα των εκλογών είναι η ανεργία και η ανάπτυξη. Δεν είναι “δικά” τους θέματα αυτά. Αντίθετα, κεφαλαιοποιούν όταν η οικονομία βρίσκεται σε άνοδο, διότι, πολύ απλά, οι καλοί δείκτες προσελκύουν μετανάστες.
Το γεγονός, επίσης, ότι οι εύπορες ευρωπαϊκές χώρες είναι αυτές που συνεισφέρουν πιο πολύ στα προγράμματα διάσωσης των ασθενεστέρων κρατών – μελών ενισχύει ακόμη περισσότερο, υποστηρίζει ο Afonso, το ότι η γιγάντωση των ακροδεξιών κομμάτων δεν είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης∙απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν θέλουν να χάσουν αυτό που έχουν παρά σε ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα.
Dispatches