To Γουίτιερ είναι μια μικροσκοπική πόλη της Αλάσκα που έχει χωρέσει κάτω από ένα κεραμίδι. Σοβαρολογώ. Οι περισσότεροι από τους 200 κατοίκους της συστεγάζονται μαζί με δημόσιες υπηρεσίες, θεσμούς, μαγαζιά και μια πανσιόν, σε μια 14όροφη πολυκατοικία του 1956 που κάποτε ήταν στρατώνας. Το κτίριο λέγεται Μπέγκις Τάουερς κι είναι αυτό που βλέπεις στη φωτογραφία πάνω. Δες το και στο χάρτη της Google:
Ο πρώτος όροφος, για παράδειγμα, φιλοξενεί το Αστυνομικό Τμήμα, το Ταχυδρομείο, την Εκκλησία, ένα βίντεο κλαμπ, πλυντήρια για το κοινό, ένα μπακάλικο κι ένα από τα ενοικιαζόμενα δωμάτια της Τζουν Μίλερ. Τα υπόλοιπα βρίσκονται στους δύο τελευταίους ορόφους. Το νοσοκομείο είναι στον τρίτο όροφο. Στο δέκατο, το σχολείο διατηρεί ένα λαχανόκηπο για το μάθημα της φυσικής ιστορίας. Το ίδιο το σχολείο δεν συστεγάζεται. Επικοινωνεί όμως με τούνελ έτσι ώστε το χειμώνα που το χιόνι σκεπάζει την πόλη κι οι άνεμοι τη σαρώνουν, να μπορούν τα παιδιά να πηγαίνουν στα μαθήματά τους. Για τον ίδιο λόγο, εσωτερική και στεγασμένη όπως ο σχολικός λαχανόκηπος, είναι και η μοναδική παιδική χαρά του Γουίτιερ. Σ’ αυτήν την παράξενη πόλη-πολυκατοικία, οι κάτοικοι-συγκάτοικοι συνηθίζουν ν’ ανεβοκατεβαίνουν τους ορόφους με πιτζάμες και παντόφλες, οι δασκάλες παραδίδουν εξτρά και τζάμπα διδασκαλία στο τραπέζι της κουζίνας τους όταν οι ασκήσεις αποδεικνύονται δυσκολούτσικες, το διαμέρισμα του αστυνομικού διευθυντή είναι τόσο προσβάσιμο όσο οποιουδήποτε άλλου ενοίκου του κτιρίου.
Η μοναδική πρόσβαση από ξηράς είναι μέσω ενός τούνελ μονής κατεύθυνσης, μήκους 2,5 χιλιομέτρων, που χρησιμοποιούν από κοινού, αλλά διαφορετικές ώρες, τρένα και αυτοκίνητα και το οποίο κλείνει το βράδυ. Αυτό εδώ:
Δες το κι εδώ στο χάρτη:
Όσο τo Μπέγκις Τάουερς σφύζει από ζωή άλλο τόσο ρημάζει και προβάλλει τρομακτικό το έτερο εντυπωσιακό κτίσμα του Γουίτιερ, το, εγκαταλελειμμένο εδώ και δεκαετίες, Μπάκνερ Μπίλντινγκ.
Και τα δυο, όταν τα έχτισε ο αμερικανικός στρατός, στην αρχή του ψυχρού πολέμου και με το βλέμμα στην ΕΣΣΔ, για να στεγάσει προωθημένες μονάδες, συγκροτούσαν το στρατόπεδο Σάλιβαν.
H επιλογή της τοποθεσίας έγινε με γνώμονα α) τη φυσική κάλυψη που θα παρείχε σε γυμνάσια και επιχειρήσεις η ομίχλη που επικρατεί τους περισσότερους μήνες του χρόνου στην περιοχή, β) την εγγύτητα προς το γειτονικό λιμάνι του Άνκοραζ που τα νερά του δεν πιάνουν πάγους. Ο σχεδιασμός προέβλεπε ότι όλα έπρεπε να λειτουργούν κάτω από μία στέγη∙ ακόμα, δηλαδή, κι αν ο κόμπος έφτανε στο χτένι, τα στρατεύματα να μην χρειαζόταν ν’ απομακρυνθούν από τις εγκαταστάσεις, ελαχιστοποιώντας έτσι τις κινήσεις επί του εδάφους. Ο στρατός όμως αποχώρησε το 1960. Μια χούφτα άνθρωποι που παρέμειναν, συγκεντρώθηκαν, μετατρέποντάς το σε πολυκατοικία, στο Μπέγκις Τάουερς ενώ το τεράστιο Μπάκερ Μπίλντιγκ απλώς εγκαταλείφθηκε. Πενήντα χρόνια μετά θεωρείται ασύμφορη ακόμη και η κατεδάφισή του. Παραμένει ένα όρθιο φόβητρο πίσω από το κατοικημένο Μπέγκις Τάουερς, υποδεχόμενο αραιά και που τολμηρούς σκιέρ όπως ο πρωταγωνιστής αυτού του βίντεο: