Πώς να στο πω απλά –μου λέει καλός φίλος, μόνιμος κάτοικος Λονδίνου, του οποίου τη γνώμη ζητώ γι’ αυτά που γίνονται εκεί… Αν σου λέει κάτι, κάμποσα χρόνια τώρα, όταν το βράδυ βλέπω παρέες με 15χρονα στο δρόμο αλλάζω πεζοδρόμιο. Δεν λέω ότι όλα θα συμπεριφερθούν με τον ίδιο άσχημο τρόπο, αλλά αρκετά θα το κάνουν. Κι εδώ είναι η ευθύνη όχι μόνο της τωρινής κυβέρνησης, αλλά και της προηγούμενης και της προ-προηγούμενης και της προ… προ… προ… Διότι αν κι έβλεπαν ότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμού που ζει στο περιθώριο δεν έκαναν κάτι ουσιαστικό για να το ενσωματώσουν. Αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, βλέπεις τώρα στο δρόμο να καταστρέφει και να λεηλατεί μια κοινωνία στην οποία ούτε συμμετέχει ούτε του επέτρεψαν τη συμμετοχή. Ποινικοί που τους αφήσαμε να γίνουν εγκληματίες.
Πολύ πιο τσεκουράτα από τον συνομιλητή μου τα λέει στο κύριο άρθρο του ο Independent. Μιλά για λαίλαπα επιθέσεων από τους κοινωνικά και οικονομικά αποκλεισμένους… μια νεολαία δίχως δουλειά, δίχως εκπαίδευση, η οποία, ακριβώς επειδή αισθάνεται εκτός πλαισίου, συγκροτεί παράλληλες, μ’ αυτό, ομάδες τις οποίες χαρακτηρίζουν μια σοκαριστική έλλειψη ηθικής και η ανοσία στην ντροπή… Αποξενωμένα νεαρά αγόρια και κορίτσια, σχεδόν παιδιά κάποια, που μόλις βρήκαν την ευκαιρία άρχισαν να κλέβουν, να οργιάζουν, να καίνε και γενικά να τα βάζουν με την εξουσία/αυθεντία… Εγκληματική, περιθωριακή, κάπου-κάπου ψυχικά διαταραγμένη υποτάξη… δίχως ατζέντα, δίχως κεντρική καθοδήγηση… με μόνο στόχο τη λεηλασία και τη καταστροφή.
Μιλά, επίσης, για πλήρη αποτυχία της εκπαιδευτικής και κοινωνικής πολιτικής… Το φυτίλι αυτής της έκρηξης έκαιγε χρόνια αν όχι δεκαετίες… Τα σημάδια ήταν εμφανή στην αναίτια δολοφονία του Damilola Taylor στο Peckham το 2000, στο «ξάφρισμα» επιβατών τρένων και λεωφορείων από παρέες νεαρών, στην έξαρση των επιθέσεων με μαχαίρι και τις ανταλλαγές πυροβολισμών μεταξύ συμμοριών… Αν είναι να βγει κάτι καλό μέσα από αυτή τη φρίκη των τελευταίων ημερών τουλάχιστον ας μπορέσουμε να κοιτάξουμε κατά πρόσωπο την ντροπή των αποκλεισμένων μας.
Αφήνω για το τέλος την περιγραφή της Sarah Carr μισή Βρετανίδα, μισή Αιγύπτια, για το Croydon: Ένα από τα υποβαθμισμένα προάστια του Λονδίνου που έζησε με το παραπάνω τη βία των τελευταίων 24ώρων, «σπίτι» όχι μόνο δικό της για κάποιο διάστημα, αλλά και των οργισμένων νεαρών του περιθωρίου… Σιχαίνομαι το Croydon για τη μετριότητα, την ασχήμια και την προαστιακή μελαγχολία του. Ίσως και να το σιχαίνομαι διότι πέρασα 10 χρόνια εκεί δίχως επιλογή. Ένας φίλος μου έγραψε στο twitter «τα πράγματα είναι πολύ άσχημα στο Croydon, ελπίζω όλοι να είναι καλά». Του απάντησα «μη δίνεις σημασία, το Croydon είναι πάντα χάλια» και το εννοούσα κατά το ήμισυ. Αν, με κάποιο μαγικό τρόπο, γινόταν να ισοπεδωθεί το Croydon δίχως κάποιος να πάθει κακό, θα ήμουν η πρώτη που θα υπέγραφα υπέρ μιας τέτοιας πρωτοβουλίας.
Επειδή Croydon υπάρχουν πολλά, μήπως να το δούμε κι εδώ το θέμα; Όπως του πρέπει όμως, σοβαρά, να το κοιτάξουμε κατάματα, πριν είναι αργά;
πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ