Μαρία ΚαρχιλάκηΝα θες να γράψεις και να μη ξέρεις τι να πεις.
Να βλέπεις τις εικόνες να περνάνε από μπροστά σου, ν’ ακούς τα λόγια, να σκέφτεσαι τα ρεπορτάζ. Πολλά, πάρα πολλά ρεπορτάζ κοινά. Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Παλαιστίνη.
Για πολλά χρόνια ήταν ‘ζευγάρι’ στην τηλεόραση και τα πολεμικά ρεπορτάζ με τον Κώστα Κανδύλη. ‘Τεράστιος’ εικονολήπτης, όπως ‘τεράστιος’ ρεπόρτερ ήταν o Γεωργιάδης. Κι ο Κώστας μάς έχει αφήσει. Χρόνια τώρα. Από τροχαίο. Ποτέ μου δεν το χώνεψα αυτό. Ούτε και με το Γεωργιάδη το χωνεύω. Να γλυτώνεις από τους πολέμους και να σου τη φέρνει μπαμπέσικα η ζωή.
Ο Γεωργιάδης μαζί με τον Ντινόπουλο και το Βαφειάδη ήταν οι τρεις ‘μεγάλοι’ των πολεμικών ανταποκρίσεων την εποχή που η αφεντιά μου μόλις ξεκινούσε σ’ αυτό το ρεπορτάζ. Παρότι σε ανταγωνιστικά μέσα, ουδέποτε υπήρξαν απέναντι ο ένας στον άλλον. Δεν ήταν ανταγωνιστές. Συναγωνιστές -αυτό ήταν. Άλλες εποχές, άλλα ήθη, υποθέτω. Με δέχτηκαν στην ομάδα τους. Μου έμαθαν πολλά απ’ όσα ξέρω και θα τους το χρωστώ πάντα.
Αδέλφια από γονείς δεν έχω. Έχω, όμως, απ’ αυτό το άτιμο το επάγγελμα. Ο Γεωργιάδης είναι/ήταν ένα απ’ αυτά.
Έχω χάσει ένα από τ’ αδέλφια μου. Έτσι νιώθω τώρα.
Οι Γάλλοι έχουν μια έκφραση που μ’ αρέσει πολύ: jusqu’au bout -δηλαδή, μέχρις εκεί που δεν πάει άλλο.
Έτσι έζησε τη ζωή του ο Γεωργιάδης· jusqu’au bout.
Έφυγε πριν από την ώρα του· τουλάχιστον, όμως, ευτύχησε να χωρέσει πολλές ζωές σε μια.
πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ
Dispatches
