Μαρία ΚαρχιλάκηΠριν καν του ανατεθεί η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, ο Μάριο Μόντι είχε ήδη καταφέρει το αδιανόητο: να… γυρίσει το ποτάμι πίσω! Στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας τα ιταλικά επιτόκια πέρασαν την κόκκινη γραμμή του 7%. Κρίνοντας από το τι συνέβη σε Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία όταν έπαθαν το ίδιο, το παιχνίδι για την Ιταλία θα έπρεπε να έχει ήδη τελειώσει. Να έχει χάσει, δηλαδή, η Ρώμη την εμπιστοσύνη των αγορών. Αμ δε… Για πρώτη (και τελευταία, ίσως;) φορά τα επιτόκια έπεσαν, οι αγορές έδωσαν παράταση, κι αιτία γι αυτό ήταν η προοπτική ένας «δικός» τους, δηλαδή ο πρώην Επίτροπος Μόντι, γιος τραπεζίτη, πρύτανης του καλύτερου οικονομικού Πανεπιστημίου της Ιταλίας, να διαδεχτεί τον Μπερλουσκόνι επικεφαλής κυβέρνησης τεχνοκρατών.
Λίγα 24ωρα αργότερα, ο κύριος Μόντι είναι εδώ κι η «προοπτική» μιας δικιάς του κυβέρνησης είναι περίπου «βεβαιότητα». Ο Μπερλουσκόνι, από την άλλη, μπορεί να έχει αποχωρήσει και μάλιστα λοιδορούμενος κι υβριζόμενος, όμως, δεν έχει φύγει. Το λέει ο ίδιος σε επιστολή του προς τον ηγέτη του κόμματος «Δεξιά», Φραντσέσκο Στοράτσε, ότι «μαζί θα ξαναπάρουμε το δρόμο προς την κυβέρνηση». Φέρεται, επίσης, να το λέει και στους κορυφαίους του κόμματός του με τη φράση «εμείς θα του τραβήξουμε την πρίζα», εννοώντας ότι η παράταξή του έχει τη δύναμη να καταψηφίσει τον Μόντι και την κυβέρνησή του και να προκαλέσει πρόωρες εκλογές.
Μαζί με τον Μπερλουσκόνι ετοιμάζεται κι ο «μπερλουσκονισμός» για σκληρό μπρα-ντε-φερ με τον Μόντι. Μπορεί ο, ιδιαίτερα αγαπητός, Πρόεδρος Ναπολιτάνο να έχει ρίξει όλο του το βάρος για να τον στηρίξει, αλλά στη Βουλή, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο δυνατά, λένε πως η αποχώρηση Μπερλουσκόνι ισοδυναμεί με «πραξικόπημα των τραπεζιτών». «Τι ωραία», ακούστηκε βουλευτής του Καβαλιέρε να λέει ειρωνικά, «θ’ αποκτήσουμε κυβέρνηση της Γκόλτνμαν Σακς» (ο Μόντι υπήρξε σύμβουλός της), ενώ και ο Αλεσάντρο Σαλούστρι διευθυντής της εφημερίδας «Ιλ Τζορνάλε», συμφερόντων Μπερλουσκόνι, τον περνά γενεές δεκατέσσερις, όπως και τον επικεφαλής της ΕΚΤ και στέλεχος παλιότερα της Γκόλντμαν Σακς, Μάριο Ντράγκι, κάνοντας λόγο για «εγκληματική συμμορία που μας έφερε την οικονομική καταστροφή. Είναι σαν να ζητάμε από τους εμπρηστές να σβήσουν τη φωτιά».
Ακόμη ένα σημείο που στέκονται πάρα πολλοί είναι η συμμετοχή του Μόντι στη διαβόητη Τριμερή Επιτροπή, η οποία κατά τον μαθηματικό και πολιτικό σχολιαστή της εφημερίδας «Ρεπούμπλικα», Πιερτζόρτζιο Οντιφρέντι, δεν είναι παρά μια «ακραία φιλελεύθερη ευρω-αμερικανο-ιαπωνική μασονία που εμπνέεται από τους Ντέιβιντ Ροκφέλερ και Χένρι Κίσιγνγκερ (για την ιστορία, η Τριμερής είχε ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών παγκοσμίως με την έκθεση/αναφορά της «Κρίση Δημοκρατίας», όπου εξέφραζε την άποψη ότι «υπήρξε υπερβολική Δημοκρατία τη δεκαετία του ’60»).
Μόντι και Μπερλουσκόνι δεν ήταν πάντα απέναντι… Για την ακρίβεια ο Μπερλουσκόνι τον έκανε Επίτροπο όταν πρωτοήρθε στην εξουσία το 1994. Στη συνέχεια ο Καβαλιέρε έφυγε, ο Μόντι, όμως, παρέμεινε στις Βρυξέλες ΚΑΙ με τους αντικαταστάτες εκείνου. Κι όχι μόνο παρέμεινε, αλλά τα έβαλε και με κολοσσούς όπως η Μάικροσοφτ που «τσίμπησε» τεράστιο πρόστιμο για κατάχρηση εξουσίας.
Απέναντι, εκείνα τα χρόνια, είχε βρεθεί και με τον τότε υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας για την υπόθεση της Άλστομ, η οποία βρισκόταν στο κατώφλι της χρεοκοπίας κι ο Μόντι δεν ήθελε να διασωθεί. Η διαμάχη ανέδειξε νικητή το γάλλο υπουργό που όπως κι ο Μόντι εξέλιξε την καριέρα του: είναι ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος από κοινού με τη Μέρκελ αν έχουν κι αν δεν έχουν λόγο, σήμερα, στα εσωτερικά της Ιταλίας!
Η κόντρα με το Σαρκοζί έχει, επίσης, αξία, διότι θυμίζει τον πόλεμο κατά των διασώσεων που είχε κηρύξει ως Επίτροπος ο Μόντι. Επειδή, όμως, η ζωή, ως γνωστόν, παίζει πολλά και μυστήρια παιχνίδια, ως πρωθυπουργός θα χρειαστεί να «τρέξει» δύσκολες κι επώδυνες μεταρρυθμίσεις για να μη φτάσει ο ίδιος ν’ αποζητά το… δαίμονα της διάσωσης.
πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ
