Μαρία ΚαρχιλάκηΤο Abbey Road ήταν ο πρώτος δίσκος των Beatles που απέκτησα. Δώρο, καμιά τριανταριά και χρόνια πριν, από ένα ψαγμένο φιλαράκι που επέμενε -και σωστά- ότι από το Abbey Road μαθαίνουμε ν’ ακούμε Beatles κι ύστερα πάμε προς τα πίσω.
Ο δίσκος έλιωσε στο πικάπ, μαζί του και το άσπρο χάρτινο προστατευτικό από το βάλε – βγάλε, αφού το εξώφυλλο είχε από την πρώτη στιγμή γίνει πόστερ στο δωμάτιό μου. Δε νομίζω ότι έχω κοιτάξει άλλη φωτογραφία περισσότερο στη ζωή μου. Ούτε νομίζω πως έχω περισσότερο προβληματιστεί για ανθρώπους που «φεύγουν» όσο με τους τέσσερις αυτής της φωτογραφίας.
Γιατί απ’ την πρώτη στιγμή που την είδα, πολύ πριν μάθω ότι αυτό ήταν το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν μαζί ως συγκρότημα, πολύ πριν ακούσω για τα Abbey Road Studios -σκέτα ΕΜΙ τότε- κι ότι εκεί έγραφαν τα τραγούδια τους, αυτό «διάβασα» σ’ αυτήν και σ’ εκείνους. Το τέλος. Δεν ήξερα από πού έρχονταν ούτε που πάνε, τους έβλεπα, όμως, να διασχίζουν τη διάβαση της Abbey Road γρήγορα κι αποφασιστικά και να εγκαταλείπουν.
Αδιανόητη για μένα, τότε, αυτή τους η «φυγή». Πώς είναι δυνατόν να μη χωράνε στο τεράστιο σύμπαν που οι ίδιοι δημιούργησαν; Και γιατί το εξώφυλλο δεν έχει ούτε τίτλο ούτε όνομα; Γιατί η συμμετρία σαν ανάποδο V στο βηματισμό τους; Γιατί ξυπόλητος ο Paul; Γιατί να μη μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου απ’ αυτή τη φωτογραφία;
Τα ίδια ή παρόμοια «γιατί», μ’ εκατομμύρια άλλους ανθρώπους με το ίδιο κόλλημα που έφτασαν να πηγαίνουν κατά δεκάδες χιλιάδες κάθε χρόνο μέχρι τη γωνία της Grove End Road με την Abbey, για να μιμηθούν τη διάσημη πόζα και να φωτογραφηθούν. Από τους Red Hot Chili Peppers και τους Simpsons του Groening μέχρι το μπάρμπα μου τον κλέφτη, παρότι όλοι ξέρουν πως ούτε ίδια μ’ εκείνη του ’69 είναι η σημερινή διάβαση ούτε στο ίδιο ακριβώς σημείο βρίσκεται. Τη μετέφεραν κάποια στιγμή στη δεκαετία του ’70 πιο κοντά στην Grove End Road.
Ψιλά γράμματα -ακόμη και για τις βρετανικές Αρχές που αποφάσισαν τις τελευταίες ημέρες του ‘10, να τη συμπεριλάβουν στα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς.
Μεσημεράκι, 4 Γενάρη του ’11. Βρέχει, αλλά η διάβαση γεμάτη από… νεοBeatles. Φοιτητές και πιτσιρικαρία οι περισσότεροι, γελάνε, ποζάρουν και φυσικά φωτογραφίζονται. Κάποιοι οδηγοί περιμένουν υπομονετικά, κάποιοι άλλοι φωνάζουν, κορνάρουν, μόνο το φάσκελο λείπει. Οι νεο-Beatles απτόητοι…
Τσέχοι, Λευκορώσοι, Έλληνες και Πορτογάλοι. Ο κοινός κώδικας της κρίσης φέρνει αμέσως κοντά Έλληνες και Πορτογάλους. Κι ακόμη πιο κοντά ο μυστηριώδης κώδικας του Abbey Road. Here comes the sun –θυμάσαι; Here comes the sun, here comes the sun, and I say it’s all right, it’s all right….
Καλή χρονιά σε όλους…
πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ
Dispatches
